Wednesday, November 5, 2008
در دنیایی که هیچ چیز بی نقص نیست٬ بزرگترین نقطه قوت لیبرال دموکراسی که آن را تبدیل به بهترین و کارآمدترین سیستم موجود برای اداره جامعه می کند٬ باز بودن آن نسبت به اصلاح خودش است. درست ۴۰ سال پیش یعنی سال ۱۹۶۸ بود که تفکیک نژادی در جامعه آمریکا٬ بر اساس قانون اساسی اجرا می شد٬ اما امروز آنها یک رئیس جمهور سیاه پوست دارند.
این بزرگترین دلیل برای دوست داشتن دوباره‌ی لیبرال دموکراسی است.




شادی مردم در ژاپن بعد از پیروزی باراک اوباما



شادی مردم اندونزی بعد از پیروزی اوباما


این همان چیزی است که انسانهای وامانده در پیچ و خم ایدئولوژی از درک آن عاجزند. زمانی که آقای احمدی نژاد گفت: «ما فکر نمی کنیم اجازه دهند آقای اوباما در آمریکا رئیس جمهورشود.» او هنوز همان تصویری را از آمریکا دارد که به او آموخته اند. او متوجه نیست که قانون اساسی آمریکا قرآن یا انجیل و در نتیجه «مقدس» نیست که امکان بازبینی و اصلاح آن وجود نداشته باشد. برای او٬ تصور این ماجرا که سیستم های حکومتی نیز می توانند اصلاح شوند٬ غیر ممکن است. این بزرگترین تفاوت لیبرال دموکراسی با حکومت مبتنی بر ایدئولوژی است.

به باور من آن چیزی که موجب شد شب گذشته٬ میلیونها آمریکایی و میلیونها انسان دیگر در سراسر جهان٬ به رقص و پایکوبی بپردازند٬ عطر خوش آزادی و برابری بود. عطر و طعم خوش انسان بودن را دیشب بعد از مدتها دوباره چشیدم.
blog comments powered by Disqus